Çocuklar, ihtiyaçlarını paylaşacak sözcüklere sahip olmadıklarında ve dillerini anlamak için yetişkinlere başvuracakları zaman oyunu kullanırlar. Oyun çocukların ruhsallığı ile dış dünya arasında köprü görevi üstlenmektedir. Çocuklara kendi benlik duygularını yaratırken, geliştirirken ve sürdürürken kendi dünyalarına hakim olma şansı verir. Oynayarak üstesinden gelinemeyecek kadar büyük hatalar ve denemesi zor zorluklar yoktur. Çocuklar oyun oynarken hayal kırklıklarına tahammül etmeyi, duygularını düzenlemeyi ve doğuştan gelen bir görevde başarılı olmayı öğrenirler. Oyunun iletişim, duygusal düzenleme, ilişkiler geliştirme, hayata hazırlık ve kendini gerçekleştirme alanlarında tedavi edici gücü yüksektir.
Oyun terapisi, 20. Yy başından beri çocuklara yönelik psikoterapötik müdahalelerin başında gelmektedir. Çocukların yaşadığı duygusal zorluklar, aile içi sorunlar, kaygı, depresyon, ayrılık korkusu, yeme zorlukları gibi birçok farklı zorluklar için çocuk merkezli oyun terapisi yaklaşımı ile çalışılabilir. Bu süreç; çocuğa duygusal olarak kendini ifade edebilmesini, iç dünyasının keşfedilmesine ve duygusal becerilerini geliştirmesine fırsat sağlar. Aynı zamanda terapi sürecinde çocuk ile psikoterapist arasında kurulan terapötik ilişkide tedavi için çok anlamlı bir yerdedir.